Eνας άγνωστος πολύ γνωστός

Γνωριστήκαμε νύχτα σ' ένα καφενείο κάτω από συνθήκες σχεδόν μυστηριώδεις.
Από τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε αμέσως
«ποιος είσαι;» ρώτησα, 
«είμαι ο επόμενος», μου λέει, 
και θα περνούσαν χρόνια για να καταλάβω,
εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει 
(αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικά μου βράδια
«ποιος είσαι;» τον ικέτεψα, 
«θα το μάθεις, μου λέει, μα όταν θα 'ναι αργά», ανατρίχιασα — 
έτσι ερήμην ζήσαμε.
 
Στη στροφή του δρόμου σταθήκαμε κάτω από ένα φανάρι και κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος. 
Άλλα αυτό είναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων.

Τάσος Λειβαδίτης