Μια ψυχή, μια μοναχική διήγηση...

Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, είπα: 

εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου! 

Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. 

Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, επανάσταση είναι 

να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά, 

να επιμένεις ν' αγαπάς τη ζωή 

και να φροντίζεις 

να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου!

  

...παράξενος κόσμος

Σε αδιέξοδο μπήκα στη ζωή, με μια φιγούρα σαν τη νύχτα σκοτεινή
...σπίρτο στον άνεμο η κάθε μας στιγμή.
Το τρένο που μας πήρε δεν έπιανε σταθμό, ταξίδευε αλύπητα χωρίς προορισμό
...γλίτωσα πηδώντας στο κενό.

Ένας φίλος μου θυμάμαι -για να ισορροπεί-
κράταγε ίση απόσταση απ' την τρέλα και τη λογική.

Παράξενος κόσμος, δύσκολη ζωή, κάποτε με τρόμαζε η απόρριψη
τώρα αλλάξανε οι καιροί,
τώρα δε μου καίγεται καρφί.

Ήσυχος άνθρωπος μ' ανήσυχο μυαλό, πρέπει στα θέλω μου να επιβληθώ
...η μάσκα που φοράει το ψέμα, το κάνει ακαταμάχητο
Θέλω ν' αγγίξω με τα χέρια μου ουρανό, μέσα απ' τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ
....ανεμόμυλους δεν θέλω πια να κυνηγώ.

Το διάβολο λένε, τον έφτιαξε ο Θεός
για νά 'χει κάποιον να παιδεύεται κι αυτός.

Παράξενος κόσμος, δύσκολη ζωή, κάποτε με τρόμαζε η απόρριψη
τώρα αλλάξανε οι καιροί,
τώρα δε μου καίγεται καρφί!

...δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς!

Καράσκο: "Αν εσύ είσαι τρελός, εγώ δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά." 

Θερβάντες: "Όπως πραγματικά είναι... Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχυση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους, γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει... 
Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι."

(Δον Κιχώτης)

Οι Αναλφάβητοι του έρωτα

Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη , 
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα 
κι αν ηθελα, παλι θα το ξανακανα. 

Η ιδεα και η εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν. 
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες. 
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο, ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια. 

Η δυναμη ειναι μια ιδεα ,ολα ειναι μια ιδεα. 
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες. 

Το μυαλο ειναι εκεινο που φταχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα. 

Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια 
οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω. 
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα. 
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω. 

Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωτη σαν ηλιος. 

Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη, 
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας. 
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου. 

Ειμαι ελευθερη και μοναδικη. 

Μπορεσα,μπορεσα! 
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω, "μπορω" γιατι το ‘χω πιστεψει πως ολα τα μπορω. 
Κι ειναι αληθεια. 
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω. 

Οχι,δεν εχω ενοχες. 

Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες. 

Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες, οχι γιατι δεν μπορεσες, αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους, την μαγεια τους. 
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια, την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα, να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ’ εχουν φυλακισει. 

Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες, και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα, θυμασαι,σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι, ολες οι απελπισιες. 

Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος. 

Μονοι γεννιομαστε ,μονοι πεθαινουμε 
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε. 
Τις ομορφες. 
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη, ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας, που ανηκουν πια μονο σε μας. 

Επειδη πανω απ’ολα,θελει τολμη η ζωη, θελει πολλα κοτσια η ευτυχια. 

Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες . 
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω, αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες, στα κυματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της. 
Γιατι μεσα απ’ολα αυτα ενα, καταλαβα. 
Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται. 
Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης. 

Ολες εκεινες μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες, ολοζωντανες καθε μερα και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια. 

Θεε μου, δωσ’μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν ,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου. 

Να ζησω τον χρονο μου ,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του. Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες ,να ξερω πως εζησα, να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω. 

Οι στιγμες, οι ωρες και τ’ αγγιγματα, η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι, το βαρυ στο στηθος απ’τον πανικο της ευτυχιας, η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας, το κυμα μεσα στο κεφαλι μου, η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει, ο φοβος για το υστερα, για το μετα, οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες. 

Να η ζωη! 
Να η ζωη, φωναζω μ’ οση δυναμη μου απομενει. 
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι ειναι δικη μου, μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω. Δεν θ’αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος, μητε Θεος. Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη. 
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ, πιο ωραιο. 

Γιατι, τελος, και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη. 
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα, οταν τα ζεις. 
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου. 
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη, πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει,  το μονο που για παντα μενει 
ειναι μια, δυο, δεκα, εκατο -ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες.

Ευα Ομηρολη