Μια θεώρηση ζωής, εντελώς δικής μου έμπνευσης!

Δε ζήτησα πολλά ...
Ζητιάνεψα καθάρια μάτια, αληθινά χαμόγελα,
έναν έρωτα με τα δικά μου χαρακτηριστικά ...

Η πόρτα μου πάντα ανοιχτή, στους ασυμβίβαστους,
στους ονειροπόλους που κοίταγαν τα αστέρια από την ίδια γωνία.

Ερμητικά την έκλεισα στους ανόητους

που πίστεψαν πως θα ενέδιδα στα όμορφα λόγια που κόμιζαν, 

στην κατ' επίφαση αλήθεια,

που νόμιζαν πως κάτω από τη φενάκη όμορφου περιτυλίγματος
θα εισχωρούσαν στα ενδότερα...
Ίσως,  εγωιστικά, δεν αποκάλυψα τον αλγόριθμό της κλειδαριάς.
Κι ύστερα; Έφτασα εδώ!
Να αναρωτιέμαι ποια θάλασσα με ξέβρασε,

τι θησαυρούς αποταμίευσα...

Περπατάω στα χειμωνιάτικα απόβραδα που στάζουν απόσταγμα βίου.
Το γιακά σηκωμένο και τα χέρια στις τσέπες, να σφίγγω τη συγκομιδή
Χωράει, σου λέω, στις δυο σφιχτές μου χούφτες...

Έχει και λίγο χώρο ακόμη!
Χωράει μιαν ακόμη εμπειρία! Μιαν ακόμη αλήθεια!
Ένα αληθινό "σ' αγαπώ"

Περίπατος σε χειμωνιάτικο σούρουπο
προς συναπάντημα μιας Μεγάλης Μέρας ...