...ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό

Γιατί; Γιατί; Θ' αναρωτιέμαι πάντα … τη μοίρα σου ποια αιτία, άραγε, σε παρέσυρε να την προκαλέσεις έτσι απροκάλυπτα, σαν να 'σουνα ο χειρότερος εχθρός σου κι αντί διέξοδο να ψάχνεις να βρεις, του κόσμου όλα τα εμπόδια χτίζεις στον πηγαιμό σου; Προδότης του εαυτού σου, τάσεις αυτοκαταστροφής;
Μα εσύ όλο με κοιτάς, σαν να έχεις κάτι να πεις, μα δεν το λες το ρημάδι.

«Πες μου, τι δε μπορώ με το φτωχό μυαλό μου να αντιληφθώ κι ίσως για μια φορά να σε νιώσω κι εγώ.»
Τότε και πάλι γέλασες …καθαρά, δυνατά!
«Χαίρεσαι που προκαλείς την απορία; η απλώς ούτε που πρόσεξες τα λόγια μου;»
Μα αμέσως με διέψευσες... όλα τα 'χες ακούσει!
Έστρεψες το πρόσωπό σου κι είπες ψιθυριστά:
«Φταίει, που δεν έχεις καταλάβει ένα πράγμα για μένα… πως όταν παγιδεύομαι σε λαβύρινθους, δημιουργώ γκρεμούς»

... yes! it was his way!

And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case of which I'm certain

I've lived a live that's full
I travelled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way
Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each chartered course
Each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way
Yes there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew

But through it all, when there was doubt
I ate it up, and spit it out
I faced it all, and I stood tall
And did it my way

I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside
I find it all so amusing

To think, I did all that, and--may I say
Not in a shy way
"Oh no, oh no not me
I did it my way"

For what is a man? what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows, I took the blows
And did it my way

Yes, it was my way

Ο,τι είχα στη ζωή μου ωραίο...

...όλα είναι καλά μετρημένα, υπολογισμένα,

ώσπου στο αναπόφευκτο γύρισμα της ζωής, τα πάντα γίνονται αναμέτρηση.

Αφιερωμένο...

...σ' ένα γλάρο που έχασε τον δρόμο του και ταξιδεύει μαζί με τους γερανούς

Έτσι κι αλλιώς...

                            

                               "Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. 

                                 Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο. 

                                 Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί. 

                                 Όχι χώρια."

                                                     Νίκος Δήμου από τα "Ολιγόστιχα"

Όλα γυρεύουνε, χωρίς να θέλουνε, σένα θα μου θυμίσουν...

Καλέ μου, όλα γυρεύουνε γλυκά να με κοιμίσουν


και να μου πουν πὼς ἔσβησες για πάντα από τη γη.


Μα όλα, χωρίς να θέλουνε, σένα θα μου θυμίζουν


κι ανίδεα θα μου κάνουνε τη νοσταλγία πληγή.

 Μαρία Πολυδούρη