Όχι, δε σου κράτησα, ποτέ, κακία... παράπονο μόνο!

Όταν μιλάει το φεγγάρι τι λέξεις λέει;
Ως που φτάνει ο ήχος τους;
Παρέα λες τα σύννεφα να κάνει;
Κι αν χορό στήσουνε, εμείς πως θα βρεθούμε, μες στην τόση πολυκοσμία;

Κανένα γυάλινο γοβάκι δεν με χωράει πια. Ξυπόλητη έμεινα.
Δυο στάχτες στα χέρια μου. Δυο στάχτες στα μαλλιά μου.

Κι όταν σταματήσουν του ρολογιού οι δείκτες; Τι λες να πάθουμε καρδιά μου;
Να σταματήσουμε κι εμείς; Μα πως; Αφού δεν χτυπάμε πια.
Κολλήσανε από καιρό οι δείκτες... ο ένας πάνω στον άλλο.
Θέλαμε έτσι λες τον χρόνο να σταματήσουμε; Χάσαμε!
Ο χρόνος δεν σταματά... για κανέναν και ποτέ.
Κι όταν το ρολόι έπρεπε πάλι να ξεκινήσει η αποκόλληση πόνεσε... χαθήκαμε.
Κι όταν κοντά ο ένας απ’ τον άλλο περνάμε, τα χέρια δεν απλώνουμε πια.
Κολλήσανε κι αυτά πάνω μας σαν σίδερα πυρωμένα απ’ την φωτιά.
Όμως ότι κι αν γίνει ήμασταν δείκτες ενός ρολογιού... που την ζωή μετρούσε.
Κι η ζωή δεν σταματά.
Κανένας δεν το μπόρεσε.
Κανείς δεν θα το μπορέσει.
Κι εμείς όσο το θέλαμε, τόσο το πληρώσαμε…