Διάλογος ανάμεσα σ' εμένα και... σ' εμένα

Σοῦ εἶπα: - Λύγισα.
Καὶ εἶπες: - Μὴ θλίβεσαι. Ἀπογοητεύσου ἥσυχα. 
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς σταματημένο τὸ ρολόι. 
Λογικὰ ἀπελπίσου πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος. 
Κι ἂν αἴφνης τύχει νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς. Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος. 
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αὐτοεκθρονίσου ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα…
γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες; 
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις. 
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς, γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια, 
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων, 
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν, 
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα, 
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν... τὸ εἶπες.