...ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό

Γιατί; Γιατί; Θ' αναρωτιέμαι πάντα … τη μοίρα σου ποια αιτία, άραγε, σε παρέσυρε να την προκαλέσεις έτσι απροκάλυπτα, σαν να 'σουνα ο χειρότερος εχθρός σου κι αντί διέξοδο να ψάχνεις να βρεις, του κόσμου όλα τα εμπόδια χτίζεις στον πηγαιμό σου; Προδότης του εαυτού σου, τάσεις αυτοκαταστροφής;
Μα εσύ όλο με κοιτάς, σαν να έχεις κάτι να πεις, μα δεν το λες το ρημάδι.

«Πες μου, τι δε μπορώ με το φτωχό μυαλό μου να αντιληφθώ κι ίσως για μια φορά να σε νιώσω κι εγώ.»
Τότε και πάλι γέλασες …καθαρά, δυνατά!
«Χαίρεσαι που προκαλείς την απορία; η απλώς ούτε που πρόσεξες τα λόγια μου;»
Μα αμέσως με διέψευσες... όλα τα 'χες ακούσει!
Έστρεψες το πρόσωπό σου κι είπες ψιθυριστά:
«Φταίει, που δεν έχεις καταλάβει ένα πράγμα για μένα… πως όταν παγιδεύομαι σε λαβύρινθους, δημιουργώ γκρεμούς»