...κάτι που να είναι μόνο για σένα

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.
Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω;

Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, 

πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. 

Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. 

Αν δεν πονάνε κάθε φορά, 

αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, 

που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, 

που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα,

ας μην σε θυμούνται καθόλου.

Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν. 

Και με ρώτησαν: “τι τον είχες;”

Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!

Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου. 

Από δω και πέρα πια, 

μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.