...έτερον δεν έχω να προσθέσω!

Η Φαύστα δεν είναι η Ρωμαία αυτοκράτειρα και βέβαια δεν βρισκόμαστε στην Ρώμη.

Η Φαύστα, μια ευαίσθητη γυνή, σύζυγος του Γιάννη, χάνει την μονάκριβη κόρη της στη θάλασσα. Θλίβεται και κλαίει γοερά για αυτή την απουσία αλλά και για τον… θάνατο του Καραΐσκάκη. Ωστόσο, η εμμονή της με τα θαλασσινά την οδηγεί στην ανεύρεση της κόρης της, που σαν τον Ιωνά ξεπηδά από το στομάχι ενός ψαριού χρόνια μετά.

Μία ακόμα εξαφάνιση, ένα προξενιό κι ένα ηθικό δίδαγμα.

Κι όλα αυτά στην Αθήνα του 1900.

(απόσπασμα)

ΓΙΑΝΝΗΣ: Κόρη μας, σφάλλεις. Οι πτωχοί πρέπει να δίνουν φόρους

μ' ακόμη περισσότερους να βάζουν στους ευπόρους.

Μονάχα έτσι θα βρεθεί σωστή δικαιοσύνη

κι ο πλούσιος και ο πτωχός ανάλογα σαν δίνει.

ΡΙΤΣΑΚΙ: Εάν αυτό εφαρμοστεί, τα έθνη μαραζώνουν.

Σβήνουν από προσώπου γης και σαν κεράκια λυώνουν.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Γιατί;

ΡΙΤΣΑΚΙ: Διότι διαιωνίζεται το Κράτος αδικίας

κι έχομεν πάλι πλούσιους και πτωχικάς οικίας.

Καθόσον κάθε πάμπτωχος ανόητον θα βρίσκει

να κάνει υπεράνθρωπους αγών διά να πλουτίσκει.

«Διατί να γίνω πλούσιος;», θα σκέπτεται καθένας,

«διά να πληρώνω εισφοράς εν γένει ηυξημένας;

Αντί να γίνω πλούσιος να δίνω περισσότερα,

χίλιες φορές θεόφτωχος, που δίνω και λιγώτερα».

Γι' αυτό σας λέω, ο φτωχός τότε θα προοδεύει

αν βλέπει πως τον πλούσιον το Κράτος τον βραβεύει.

Η μόνη σίγουρη οδός παραγωγής ευπόρων

είν' να τρελλάνουν τους φτωχούς με δυσβαστάκτων φόρων.

Διότι για νάβγει ο φτωχός απ' τον κλοιόν ετούτον

θα προσπαθήσει σύντομα να αποκτήσει πλούτον.