ειν’ ολ’ αυτα πολυ παληα... το σκιτσο, και το πλοιο, και το απογευμα

Τον μοιάζει. Όμως τον θυμούμαι σαν πιο έμορφο.

Μέχρι παθήσεως ήταν αισθητικός

κι αυτό εφώτιζε την έκφρασί του.

Πιο έμορφος με φανερώνεται

τώρα που η ψυχή μου τον ανακαλεί, απ’ τον Καιρό.

(Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη)

 

Θάλασσα, στείλε κύματα

να πλύνω την πληγή μου

Πάρε το θρήνο μου μακρυά

και σβύσε την οργή μου

Στην αρμυρή αγκάλη σου

να γειάνει η ψυχή μου