Ω! Την αγάπη της μάνας δεν την ξεχνά κανείς... Βίκτορ Ουγκώ
Η ματιά σου χρυσή, γλυκό κρασί
ο λαιμός σου νησί, εγώ κι εσύ.
Μια φωτογραφία, κάτι σαν αγία
μες στο βάθος μιας πηγής.
Δέξου τη μαγεία, που έχει η λειτουργία
και το τέλος μιας φυγής.
Σιωπηλή με κοιτάς και με ζητάς
τη στιγμή σταματάς και με κρατάς
μέσα στο σκοτάδι που είναι σ’ ένα χάδι
κι είναι σημάδι απ’ τον καιρό.
Δε θα σε ξεχάσω κι ούτε θα σε χάσω
κάπου θα σε ξαναβρώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου