Όχι, δε σου κράτησα, ποτέ, κακία... παράπονο μόνο!

Η ανάγνωση των βιβλίων με οδηγεί σε άσκοπους νυχτερινούς περιπάτους.
Το παίρνω στα χέρια μου να το περπατήσω στο δρόμο, να του δώσω λίγο χρώμα από την πόλη, να πάρει λίγη μυρωδιά από τον κόσμο, να με γνωρίσει πρώτα. Να το εξευμενίσω κάπως. Να με γνωρίσει. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και χαζεύουμε. Ψάχνω με τις άκρες των δαχτύλων μου ανάμεσα στα φύλλα να βρω το φινίρισμα των τυπωμένων γραμμάτων, να νιώσω το βάρος των φύλων, τον αέρα που έχουν φυλακισμένο μέσα τους. Το ξεφυλλίζω για να βρω την ατέλειά του. Κάθε βιβλίο έχει μια ατέλεια. Μια σελίδα διπλωμένη σε μια γωνίτσα, ένα γράμμα που έχει ξεφύγει στην εκτύπωση, ένα «α» ή ένα «ο» παραγεμισμένο με μελάνι. Αυτό είναι για μένα η ταυτότητά του. Και πάντα θυμάμαι ποια ατέλεια έχει και πού ακριβώς είναι.
Δε μπορώ να διαβάσω εύκολα νέα βιβλία. Τα αγοράζω και τα αφήνω σε στοίβες να ξεθυμάνουν, να χάσουν έστω λίγη από την επιθετικότητα που αναβρύζει από τον κάθε πόρο τους. Για να πάρουν τη θέση τους στην βιβλιοθήκη μου πρέπει να υποστούν αυτό τον καθαρμό. Πρέπει να υπομείνουν αυτή τη διαδικασία για να κερδίσουν κατόπιν το φως της λάμπας και μια θέση στο τραπέζι μου. Μετά ίσως πάρουν και κάποια θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Με τρομάζουν τα βιβλία που δεν έχουν κομμένες τις σελίδες. Αυτό το χα από μικρή, θυμάμαι να κρύβομαι πίσω από μια πόρτα ή κάτω από ένα τραπέζι κάθε φορά που ο πατέρας μου έφερνε στο σπίτι καινούρια βιβλία για τη δουλειά του. Κρυφοκοίταζα και κρυφάκουγα ανατριχιασμένη, να ναι σκυμμένος πάνω από το βιβλίο και με αποφασιστικότητα να σχίζει τις σελίδες στο πάνω μέρος. Λες και γινόμουν μάρτυρας σε φόνο. Ίσα που περίμενα τα δω τα φύλλα να ματώνουν. Ώρες μετά, λες και ήθελα να ξεχαστεί το «συμβάν», χωνόμουν στο γραφείο του, ανέσυρα το νέο θύμα του και μες στο σκοτάδι άγγιζα την τραχιά επιφάνεια του βιβλίου με μια στοργή παιδική αλλά ανέκφραστη.
Μόνο και μόνο για να νιώσω την έκταση του κακού.

Posted by Obzenia at 3:40 PM