Γιατί η ψυχή μας είναι το παν και ο νους μια κούφια βέβηλη τάξη.
Η ψυχή κι όχι ο νους έκλεισε την γωνία και φαντάστηκε το τρίγωνο.
Γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει... να τα χωρέσει μέσα της για να τα προστατεύσει.
Ξέρεις τί είναι συναισθήματα;
Έχεις δει ποτέ ένα συναίσθημα;
Εγώ τώρα θα σου δείξω και θα δεις για πρώτη φορά συναισθήματα ανθρώπου.(...) Ξεκούμπωσε το μακρύ γκρίζο φόρεμα της... έπεσε γύρω από τα πόδια της.
Στάθηκε ολόγυμνη λίγο καμπουριασμένη με το ένα χέρι της στο στήθος.
Όλο της το σώμα ήταν χαρακωμένο... οργωμένο από μεγάλες κλειστές πληγές παλιές και μερικά μέρη ηταν τυλιγμένα με γάζες
και άρχισε να τις ξετυλίγει
και φάνηκαν καινούργιες ανοιχτές πληγές που αιμάτωναν ακόμα.(...)
Μια ολόκληρη ζωή ταπεινώνω το σώμα μου να βασανίζομαι... θέλω να αφανιστώ.
Μονάχα μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν μέσα σε μια ψυχή ανθρώπου να υπάρχουν μαζί ο θάνατος και η στοργή... που δεν είναι ούτε έχθρα ούτε αγάπη.
Από τον "Εχθρό του Ποιητή", του Γ. Χειμωνά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου