Θέλησα να δώσω λύσεις...

Πάλεψα με τις λέξεις.

Με τον χρόνο τους.

Με τα διαστήματα του.

Με τις φωνές τους.

Με τα αισθήματα που μου γεννούσανε ακατάπαυστα.

Με τα ερεθίσματα που τα μάτια μου συνεχώς ανέλυαν.

Κουράστηκα όμως.

Οι αντοχές μου με παράτησαν.

Οι ενοχές μου αλλοιώθηκαν.

Μεταβλήθηκαν.

Μεταποιήθηκαν.

Και οιαδήποτε καταγραφή τους πλέον με καθιστά όσο πάει και πιο ανεπαρκή.

Με ελλατώνει. Κι όσο κι αν προσπαθώ η απώλεια αυτή πληθωριστικά με πνιγεί.

Σε στιγμές που της πυκνότητας το μέγεθος με καλύπτει, αδυνατώ.

Σε στιγμές που η αντίληψη λειτουργεί, μειώνομαι. Ελαχιστοποιούμαι.

Κι όσο κι αν αλλιώς επιθυμώ να τις ταιριάζω, ώστε άλλο νόημα να βγάζουν, τόσο περιπλέκομαι. Βυθίζομαι στην ήττα που μου προσφέρουν.

Κι όμως δεν έπρεπε έτσι να είναι. Δεν ήθελα έτσι να είναι.

Δεν επιθύμησα καμία μάχη κι όμως πήρα μέρος σε πολλές.

Έχασα, κέρδισα. Άνευ σημασίας. Δεν ήταν ο σκοπός μου αυτός. Ήθελα απλά δικαιοσύνη. Μέσα της να υπάρχω. Είδα ότι δεν υπάρχει.

Και ότι η κατανόηση νοημάτων επιφέρει περιδίνηση. Αλλοιώνει κύτταρα που σκοπό είχαν τούτη την επίτευξη. Ας είναι.

Φτάνει η κατανόηση. Όση ήταν, έγινε. Όση έγινε, είναι.

Δεν θα μου επιτρέψω πια μέρος σε τέτοιου είδους μάχες να πάρω.

Συμπλήρωσα τον χρόνο μου με δαύτες. Κι αν αυτές το επιδιώξουν, εγώ ηττημένη εξ’ υπ’ αρχής θα δηλώσω. Γιατί έτσι από άσκοπες πια μάχες θα με σώσω…