καποιες φορες... καποιες σκεψεις

Οι μέρες κυλούν και φέυγουν.. Το ίδιο κάποιοι ανθρώποι απ' τη ζωή μας.
Έφυγα κι εγώ, λίγες φορές…αλλά σημαντικές.
''Χάλασα'', ''πρόδωσα'' φιλίες χρόνων ολόκληρων..
Δεν ξέρω το γιατί.. και ίσως ποτέ να μην το καταλάβω.
Πιστεύω πολύ στον κύκλο που κάνει το κάθετί.
Κι όταν ο κύκλος ενος πράγματος κλείνει, τότε τελειώνει.
Ναι, μένουν οι αναμνήσεις, ναι, κάποτε ίσως νοσταλγίσεις τα παλιά..
Ε, και λοιπόν?
Ένα άλλο πράγμα όπου πιστεύω πολύ είναι η μοναξιά του καθενός μας.
Μόνοι μας ερχόμαστε, μόνοι μας φεύγουμε. Έτσι έχουν τα πράγματα, δεν περνάει απ' το δικό μας χέρι.. Δεν είναι θέμα απαιδιοδοξίας. Απλά έτσι είναι.
Τίποτα δεν είναι τόσο σταθερό στη ζωή μας, κανένας άνθρωπος, όσο ο ίδιος μας ο εαυτός.. Ούτε καν η οικογένεια.
Τι γονείς? Τι αδέρφια? Ό,τι και να έχεις γύρω σου τώρα… ανα πάσα στιγμή μπορεί να χαθεί.
Όχι απαραίτητα με τσακωμό, υπάρχει ο θάνατος, και οι διάφορες καταστάσεις που μπορούν να σε στείλουν μακριά απ' όλα.
Σκέψεις της στιγμής γράφω, μπορεί αύριο, μεθάυριο να έχω κι άλλη άποψη. Αλλά τώρα έτσι βλέπω τα πράγματα..
Και δεν είναι βλακείες που μου πέρασαν μόλις απ' το μυαλό.
Είναι σκέψεις βαθιά ριζωμένες στο κεφάλι μου εδώ και 2-3 χρόνια...
Για το θέμα ''συνοδοιπόρος στη ζωή'' δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό..
Είναι δυνατόν να περάσεις με κάποιον μια ζωή και να ανέχεστε ο ένας τον άλλο?
Ειδικά όταν έστω ο ένας από τους δυο είναι ιδιόρρυθμος και λίγο ''περίεργος''??
Και οι γονείς μου γιατί έμειναν μαζί? Πως θα ήταν τώρα αν χώριζαν τότε ???
Τελικά στη ζωή αν δεν περιμένεις και πολλά, θα εκτιμάς το κάθετί καλό που σου συμβαίνει?