Κι ομως "Σωπαινω" σημαινει... "υπαρχω"

Κοίτα με, σωπαίνω.

Άκου με, υπάρχω.

Φωνής δειλίες. Με μέτρο και ρυθμό. Τακτοποιημένες. Καθημερινές.

Ξεκινούν ταξίδια μακρινά. Βγαίνουν από μέσα.

Αποδέκτες, μερικές φορές, ίσως και άγνωστοι να είναι.

Σημασία έχει να μας ακούνε; Έτσι υπάρχουμε; Έτσι οριζόμαστε; Από μια χροιά;

Κλείνομαι μέσα. Ακόμη κι όταν έξω υπάρχω.

Κινούμαι. Οποιοδήποτε ερέθισμα με καθιστά ένα εκατοστό πιο μακριά.

Τίποτα ικανό στο εδώ να με φέρει. Μέσα απ’ τα κογχύλια της επιλεγμένης ηρεμίας κοιτώ πράγματα και καταστάσεις. Ασφαλίζω ήχους χωρίς άμεση ταυτοποίηση. Κυλάω σε κάθε τι. Ανασαίνω λίγο πιο εκεί. Δεν μπορώ σε κέντρου σημεία να υποβόσκω. ,

Φθίνουσες υποστάσεις επιλεγώ. Όσο του κινήτρου την κατάσταση παλεύω.

Βάζω τ’ αυτί μου πάνω σε στιγμές. Τις αποτυπώνω μόνο ηχητικά. Οι εικόνες με κουράσανε. Πτώση οπτική. Μήκος κύματος χωρίς τονισμό. Άτονο απλά. Κύκλοι όπως επιλεχθήκαν. Χωρίς εμένα να υπολογίσουν. Ως κάθε παρατηρητής μόνο κατάρρευση επιφέρω. Επιμηκύνω τις αισθήσεις. Κυματοειδής μορφή. Στιγματίζω αρχές και τελειώματα. Σφραγίζομαι σε κύτταρα ηχητικά. Έτσι για να πω κι εγώ κάποια εξωφρενική ατάκα σιωπής.

Ανάμεσα σε κτύπους ρολογιού κρύβω τις επιθυμίες μου.
Έτσι τις τακτοποιώ εγώ. Κρύβοντας τες. Βάζοντας τες πίσω απ’ το κάθε λεπτό.
Ξέρω τι έκρυψα πίσω από τις 10 και 10. Ξέρω τι έκρυψα πίσω από τις 7 ακριβώς.
Έτσι εγώ το σταυρόλεξο του μυαλού μου λύνω.
Κι αν δύσκολο σου φαίνεται, για μένα εύκολο είναι. Η ζωή μου είναι.
Μην πέφτεις στις παγίδες του εύκολου εντυπωσιασμού. Δεν πιάνουν σε μένα.
Μπορεί, με λίγες ίσως λέξεις να μιλώ αλλά από πίσω η καθεμιά, άλλες τόσες κουβαλάει.
Ότι θέλω φαίνεται. Ένα απλό ρολόι.
Ότι θέλω λύνεται. Ένα ακόμη σταυρόλεξο…