Τα κοκκινα πουλια

Έτσι σκοτείνιασα
περνώντας μες στα μάτια μου
κόμπους τα δειλινά των Κυριακών.
Για να ’χω ένα δικαίωμα
στων αστεριών το σβήσιμο
κάθε που απρόσκλητα φωτίζει
η μικρή μιας άρκτου ερημιά

Δεν είναι πως
την άφιξή τους δεν περίμενα,
με τα φτερά τους κόκκινα του πόθου
να τσιμπολογούν τη στέγη μου

- βλασταίνουνε οι θεότητες ποτέ
στα βράχια τα τραχιά τους σπόρους
όταν ο άνεμος σε χώμα τους υγραίνει,
την κόλαση έτσι γλυκά όπως καίει; -

Μα ήρθαν και μέσα μου φυτρώσαν
τα γιασεμιά, τα ρόδα τους, τα κρίνα
και στο λαιμό μια κόκκινη κραυγή
χαράξανε στον έρωτα ταγμένα

Ήρθαν και φθινοπωρινά πέταξαν
αφήνοντάς με πέτρα που την χαϊδεύει
το γερασμένο ανέμισμα της μνήμης
κάποτε να λέω, απλά, πως έφυγαν
λες και ποτέ δεν τα λαχτάρισα να ’ρθουν

Τα κόκκινα Πουλιά
(ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥ της Τζίνας Μουκριώτη)