Μοναξια μου ολα... μοναξια μου ΤΙΠΟΤΑ

Αναρωτήθηκες ποτέ; Το σκέφτηκες; Τι ήχο έχει η μοναξιά; Εγώ πολύ.
Άκρη δεν βρήκα, μην νομίζεις. Κάτι σπασμένες μόνο χορδές στην πλάτη μου αισθάνθηκα κάποια στιγμή και είπα ότι αυτός μπορεί κι ο ήχος της να ‘ναι. Πέσανε άηχες όμως στα μεταλλικά σκαλοπάτια που αυτοκινούμενη κατέβαινα σήμερα το πρωί. Μετά τις είδα να τις παίρνει μαζί του ο συρμός της απέναντι πλευράς. Κορδέλες ήταν τελικά και όχι ήχοι, που ξετυλιχθήκαν χυδαία στην δίνη του αέρα που στροβιλίστηκε…
Μετά πάντα έρχεται η σιωπή; Το τρίξιμο της καρέκλας γεμάτο αγωνία έπεσε πάνω της και θαρρώ, την έσπασε. Σημασία δεν του έδωσε. Ήξερε ότι είναι δυνατότερη από κάτι τέτοιους μικροαστικούς ελιγμούς. Τους έπνιγε άλλωστε τόσα χρόνια, γιατί κάτι να έπρεπε να αλλάξει τώρα; Το συνεχόμενο της ροής των αμαξιών βρήκα ότι ίσως κάποτε να την φόβισε. Αλλά κι εκεί νικήτρια βρήκε. Τους έστησε φανάρια χρωματιστές παγίδες παλμών. Στον κόκκινο μας επέβαλε και πάλι την παρουσία της. Χωρίς κανένας να μπορεί να της φέρει αντίρρηση, απέδειξε για ακόμη μια φορά το ισχυρό της θέσης της. Τελικά πιστεύω ότι πλανιέται πάνω από μια πόλη νικημένη να είναι τόσο εξωφρενικά σιωπηρή…
Χαμηλωμένοι ήχοι τηλεόρασης όλοι μας. Κουνάμε μόνο κάθε τόσο τα χείλια μας, μα ποιος πιστεύεις ότι ξέρει να τα διαβάζει; Κανένας δεν μας το έμαθε. Μας βούτηξαν το κεφάλι σε ένα ποτήρι κογχύλι γεμάτο νερό ή στην καλύτερη μας το σφήνωσαν στον ιππόκαμπο. Έτσι, για να έχουμε μέσα στις αυταπάτες μας, ήχους να πορευόμαστε. Όνειρα πουλημένα σε κάθε γωνιά τούτοι οι ήχοι τελικά, τι λες; Θαρρείς και η αποκωδικοποίηση είναι αγαθό προς πώληση. Κανένας δεν το έχει. Τελείωσε φωνάζουν. Μας τελείωσε…
... κι έτσι πάλι μείναμε με τους μοναχικούς ήχους της σιωπής,
... παρέα να τους ψάχνουμε καημένε μου, δεν το κατάλαβες;