Μου σφίγγει ο καϋμός, σα θηλειά το λαιμό και μεσ' την καρδιά με δαγκώνει σα φίδι... Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξίδι χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, 'ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ.