Ερωτος... Ασμα

Πρίν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση. Η γνώση έρχεται πάντα μετά την βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι από την πληρότητα τής ζωής που αυτός χαρίζει. Στην εμπειρία του έρωτα είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι.

Η πείρα των άλλων δέν μας μαθαίνει τίποτα για τον έρωτα.

Είναι για τόν καθένα μας το αρχέγονο και μέγιστο μάθημα της ζωής, η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατί σπουδάζουμε στον έρωτα τόν τρόπο της ζωής. Και μέγιστη εξαπάτηση, αφού αυτός ο τρόπος αποδείχνεται ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας.

Μετά την αποτυχία ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι ο τρόπος της ζωής , αλλά τρόπος ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας.
Η φύση μας διψάει απεγνωσμένα τη σχέση, δίχως να ξέρει να υπάρχει με τον τρόπο της σχέσης. Δέν ξέρει να μοιράζεται να κοινωνεί... ξέρει μόνον να ιδιοποιείται τή ζωή, να την κατέχει και να την νέμεται. Αν η γεύση της πληρότητας είναι κοινωνία της ζωής με τον Αλλον, η ορμή της φύσης μας αλλοτριώνει την κοινωνία σε απαίτηση ιδιοκτησίας και κατοχής του Αλλου.

Η απώλεια του Παραδείσου δεν είναι ποτέ ποινή , είναι μόνον αυτοεξορία...

... Με το πρώτο σημάδι αμοιβαιότητας αναδύεται η αμετρία της ευφροσύνης. Γεννιέται η πιο μεθυστική γεύση πληρότητας της ζωής. Είναι ο σύμπας κόσμος που προσφέρεται στο βλέμμα στο χαμόγελο του Αλλου. Αποκαλυπτική έκρηξη μεταμόρφωσης τού βίου, κι ο Αλλος γίνεται τόπος αυτής της αποκάλυψης. Ολα έκπληξη κι όλα καινούργια.
Αμοιβαιότητα στόν έρωτα είναι η πρωτόπλαστη αίσθηση την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας…

…Η «βλάβη» έρχεται αναπάντεχα. Ομως έρχεται πάντοτε μιά «βλάβη» να ανακόψει την λειτούργια του θαύματος. Γλυστράει αδιόρατα μέσα στην ζωή, σάν το φίδι στα φυλλώματα του παραδείσου.

Κάποια ασήμαντη αστοχία του Αλλου, κάποια παράλειψη, μια ανεπάρκεια στη συμπεριφορά του άλλου, μιά υστερόβουλη κίνηση, μια ελλειπτική ανταπόκριση στη δική μου δίψα... και ανοίγουν ξαφνικά τά μάτια μου στην αντίστροφη αποκάλυψη, Ο Αλλος βρίσκεται απρόσμενα σε άπόσταση.

Αν πραγματικά είχαμε αγαπήσει – αν μας είχε χαριστεί κάποια ελάχιστη πραγματική αυτοπαραίτηση-ίσως στην πρώτη ρήξη να διακρίνουμε κάτι και από τα δικά μας υστερήματα όμως τό πιό συνηθισμένο είναι να μην βλέπουμε μέσα μας κανένα ψεγάδι.

Τoν έρωτα τον προδίνει μόνο ό Άλλος. Έβαλε λιγότερα στό παιχνίδι σε σχέση με το τι προσφέρει, απολαμβάνει περισσότερα. Αρχίζω να μετράω, να λογαριάζω. Και οι λογαριασμοί με βγάζουν πάντα άδικημένο, άρα δικαιούμαι να αντιδρώ, να μεμψιμοιρώ, να γίνομαι επιθετικός, να μεταλλάζω την προδομένη μου στοργή σε απαίτηση. Κι άν ο Αλλος αντιδράσει με τις δικές του μετρήσεις και τους δικούς του λογαριασμούς, τότε η ρήξη είναι άγρια, θηριώδης. Δεν παίζονται συμφέροντα βιοτικά, παίζεται η ζωή-όλα ή τίποτα. Ακόμα κι αν ο αλλος αποτραβηχτεί σιωπηλός στη θλίψη του, αφήσει έκθετες τις πληγές του, δέν έχω μάτια να δώ, δεν μπορώ να πονέσω για την οδύνη του, έξακολουθώ νά μετράω μόνο τήν δική μου. Δεν έχει δίκιο να είναι θλιμμένος, μόνο εγώ έχω αυτό το δίκιο.

Ο Αλλος είναι η αποτυχία μου να ζήσω, είναι η επαλήθευση της μοναξιάς μου, η κολασή μου. Ισως παλεύει κι αυτός, σφαδάζει, ζεί την δική του παγερή μοναξιά. Κάποια ελάχιστη τρυφεράδα από μένα, ένα χάδι και πάλι, ένας λόγος γλυκός, θα μπορούσε να τον αναστήσει. Μα εγώ στο προσωπό του βλέπω μόνο το δικό μου κενό και τα μόνα λόγια της καρδιάς είναι το παραπονό μου. Εμένα ποιός με ρωτάει, ποιός μετράει τη δική μου ανάγκη και οδύνη.

Δεν υπάρχει οδύνη και πίκρα πιο βασανιστική από την αντιμαχία ανθρώπων που πίστεψαν πώς ήταν αμοιβαία και ολοκληρώτικα έρωτευμένοι.

Χ. Γιανναράς

Σπουδή στο «Άσμα Ασμάτων».