Μενέλαος Λουντέμης... Το Παραμύθι Ενός Ραγισμένου Έρωτα

Μια φορά κι ένα καιρό,

ήταν ένα γραμμόφωνο.

Ένα ολομόναχο γραμμόφωνο.

Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο

και να 'ταν μόνο ένα τραγούδι,

που ζητούσε ένα γραμμόφωνο,

για να πει το καημό του.

Μια φορά κι ένα καιρό,

ήταν ένας Έρωτας.

Ένας ολομόναχος Έρωτας

που γύριζε με μια πλάκα στη μασχάλη,

για να βρει ένα γραμμόφωνο

για να πει το καημό του.

«Έρωτα μη σε πλάνεψαν

άλλων ματιών μεθύσια

και μέσ' τα κυπαρίσσια

περνάς με μι' άλλη νιά;

Έρωτα αδικοθάνατε,

Έρωτα χρυσομάλλη,

αν σ' είδαν με μιαν άλλη,

ήταν η Λησμονιά.»

Μια φορά κι ένα καιρό,

δεν ήταν ένας έρωτας,

δεν ήταν ένας πόνος.

Ήταν μισός έρωτας -μισός πόνος-

και μια μισή πλάκα,

που 'λεγε το μισό της σκοπό:

«Έρωτα μη σε… Έρωτα μη σε…

έρωτα μισέ… έρωτα μισέ…»

Θεέ μου!

Μα δε βρίσκεται ένα χέρι!

Ένα πονετικό χέρι,

για ν' ανασηκώσει τη βελόνα

και ν' ακουστεί ξανά,

ολόκληρος ο Έρωτας,

ολόκληρο το τραγούδι:

«Έρωτα μη σε σκότωσαν

τα μαγεμένα βέλη;

Έρωτα Μακιαβέλλι.

Τα μάτια που σε λάβωσαν,

με δάκρυα πικραμένα,

καρφιά 'ταν πυρωμένα

και μπήχτηκαν βαθιά».