Εκείνοι που συλλογιούνταν την αγάπη

Είχα ξεχάσει πως όλα ήταν για να τελειώσουν

εκείνη τη νύχτα, την τελευταία μας. 

Πως ό,τι έσερνε μαζί της: άρωμα, μουσική, λόγια, κλάματα

θα 'μέναν εκεί κι ανάμεσά μας θα 'μπαινε η θάλασσα... 

έτσι όπως μπαίνει το πριόνι ανάμεσα σε δυο αδερφωμένα κλαδιά.

Έτσι ανακάλυψα ότι οι πληγές που μ' άνοιξε τότε, 

έκλεισαν απ' έξω, αλλά από μέσα ακόμα δουλεύουν...